Zoek binnen LinkedIn eens op “recruiters please do not contact“. Juist ja… Ai! En erger nog: steeds meer IT-professionals, software engineers en developers schijnen fake accounts aan te maken, puur om de bagger die ze van ons krijgen af te vangen. Recruiter, we moeten praten…
10 november jl. organiseerde Kiqit – kennisplatform voor recruiters – een webinar met de titel: ‘Waarom reageert en (bijna) niemand op mijn Inmails?’. Host en sourcing-expert Marcel van der Meer nam samen met de online deelnemers de sterke en minder sterke punten door van een aantal voorbeeldberichten. Ik vond het een interessante exercitie met een aardig lijstje do’s en don’ts als resultaat.
Echter, één aspect – een meer fundamentele oorzaak van het lage responspercentage – kwam niet aan bod. En dat is niet alleen een gemiste kans, maar geeft aan dat het vak van recruiter – ondanks alle verbeterslagen van de afgelopen jaren – nog flinke stappen te zetten heeft op weg naar volwassenheid.
Hung Lee’s Recruiting Brainfood
We maken een klein uitstapje naar de jou (uiteraard) bekende community van Hung Lee: Recruiting Brainfood. Voor wie Hung toch niet kent: in zijn wekelijkse nieuwsbrief – vaste prik op mijn zondagochtend met een goede kop koffie – verzamelt Hung de meest inspirerende artikelen, blogs en publicaties over de wondere wereld van recruitment, HR, werk, talent acquistition, sourcing – you name it. Hier kun je je abonneren. Doen! Dit is de verdieping die ons vak nodig heeft. We gaan naar nummer 171 van de nieuwsbrief – januari 2020, een eeuwigheid geleden, zo lijkt het. Daar werd ‘ie al aangekondigd, de crowdcast-uitzending van 24 januari waarin Hung met een aantal tech recruiters de vraag beantwoordt hoe wij als recruiters betere berichten kunnen sturen, in het bijzonder naar developers. Een vergelijkbare webinar dus als dat van Kiqit twee weken terug.
“In a world that is way too noisy, no one gets hit harder with messaging spam that the highly skilled, in-demand. In our world, that’s usually someone in tech – a developer, a designer, a data scientist. And yet, someone has to initiate the conversation.”
How to reach out? I’m a recruiter – they won’t respond!
Maar we focussen hier op iets dat voorviel in aanloop naar de uitzending. Na aankondiging van het onderwerp door Hung op LinkedIn opperde iemand – werkzaam als recruiter – dat hij software engineers kent die fake accounts aanmaken, puur om de troep die ze van recruiters krijgen af te vangen. Vervolgens werd er de (goede) suggestie gedaan om contact te leggen met deze software engineers om te vragen of ze met hun ervaringen een bijdrage wilden leveren aan de crowdcast-uitzending. Wie anders dan de doelgroep zelf kon het beste vertellen hoe hun aandacht wel te trekken? De reactie van de betreffende recruiter op deze suggestie was alleszeggend:
“Maar hoe moet ik met ze in contact komen? Ik ben een recruiter – ze zullen niet op mijn bericht reageren!”
Super grappig! Maar ook de spijker op z’n kop. Dit is dus dat fundamentele(re) vraagstuk als we praten over de lage response rate van onze (In)mails.
De recruiter als afstotende factor
De constatering dat wij als recruiters niet goed in staat zijn om contact te leggen met – in dit geval – software developers, niet omdat we te veel of kwalitatief slechte berichten opstellen, maar omdat wij recruiters zijn, is bezien vanuit onze core business nogal een probleem. Juist wij – wij die verbinding moeten leggen tussen mensen – stoten omwille van wie we zijn deze mensen af. Laat ‘m ff op je inwerken… Het is als de verkoopmedewerker van ICI Paris die stinkt. Snap je?
Precies dit probleem bleef onbesproken in de webinar van Marcel. Nogmaals, een uiterst nuttige, maar je begrijpt dat het bijschaven van onze manier van benaderen een druppel op een gloeiende plaat is – sterker nog: geen enkele zin heeft – als onze berichten op voorhand worden verwijderd omdat de ontvanger ziet dat ze van een recruiter afkomstig zijn.
Overigens werd in het Kiqit-webinar links en rechts wel de suggestie gedaan de Inmails (of herinneringen aan het oorspronkelijke bericht) door de hiring manager of een teamlid te laten versturen in plaats van door de recruiter – “dat levert een aanzienlijk hogere response op”, opperde iemand in de chat. Maar niemand die deze bevinding doorvertaalt naar de vraag hoe dat komt en wat dat zegt over (de reputatie van) onze beroepsgroep.
(Nog meer) nadenken over de rol van de recruiter in de arbeidsmarkt
Ik zou deze blog zo graag afsluiten met 3, 4 of 5 oplossingen waarmee we er in een handomdraai voor kunnen zorgen dat de reputatie van de recruiter gelijk is aan die van een brandweerman, een leraar, een verpleger, een geestelijk verzorger wellicht… Dat de recruiter iemand is die luistert. Die oprechte interesse toont. Advies durft te geven, ook als dat een keer tegen de wens van zijn of haar gesprekspartner in gaat. Niet dat hijgerige gejaag (headhunting, ook zo’n term die we maar beter kunnen mijden), dat schieten met hagel, dat leeghoofdig aanhollen achter schaarse professionals en hen lastigvallen met unieke kansen, competitieve salarissen, dynamische werkomgevingen, bergen vrijheid en verantwoordelijkheid… Ga toch fietsen!
Voordat we zover zijn, moeten er nog heel veel edities van Recruiting Brainfood komen. Er moeten nog tal van gesprekken gevoerd worden over de manier waarop wij berichten opstellen, waarop wij kandidaten benaderen en – fundamenteler – hoe wij als beroepsgroep onze rol en toegevoegde waarde zien in het complexe krachtenveld van werkgever (of opdrachtgever) en werknemer (of opdrachtnemer).
Cheers,
Jurriaan
NB Recruiters: please do not contact me. Your messages will not be answered
Over de auteur. Jurriaan Pennartz is freelance recruiter (remote only) en werft hoger opgeleiden voor mkb-bedrijven en non-profitorganisaties. Daarnaast is hij actief blogger.